Dag 19. Thuiskomen

Inmiddels zijn we al weer aan het werk, maar het werd tijd om deze blog af te sluiten. Allereerst met een verslag van de laatste dag. Die begon eigenlijk met de lampjes van Fremont Street: een kleinschaliger, ouder, gedeelte van Las Vegas. Duidelijk ingericht voor voetgangers en 's avonds, in onze ogen, een stuk gezelliger.

Fremont Street. De straat is overdekt met "het grootste lichtscherm van de wereld", waarop een show te zien was

Uiteindelijk was het echt tijd om ons bed op te zoeken voor de laatste nacht in Amerika. Onze laatste dag begon met een koele plons in het zwembad. Het was er wel warm, en met ons lagen er nog heel veel anderen op een bedje/in het water/op de glijbaan, maar het mag de pret niet drukken. Die glijbaan had overigens wel iets extra's: de glijbaantunnel ging door het haaienaquarium heen. Waar je, door de snelheid en het water overigens niet zo veel van merkte als je erin zat.

De drukte van het zwembad om half 11 's morgens

Misschien niet zo goed zichtbaar: de glijbaantunnel door het haaienaquarium

Na nog een laatste shoppingsessie bij de Premium Outlets (toch nog maar een koffer gekocht, om al die nieuwe sokken in op te ruimen) was het tijd om de lange weg naar de car rental te rijden. 2 minuten later leverden we daar met pijn in ons hart de auto in. 2000 Mijl verder dan toen we hem kregen, een stuk viezer, maar wat een plezier heeft deze Ford ons opgeleverd.

Inchecktijd! En hoewel de check in jongen ons verzekerde dat het niet erg was dat hij vergeten was om de label met "transfer @ LGW" aan de eerste koffer te hangen, maakte hij ze toch maar wel aan al de volgende koffers vast. Nog even door security, nog een verjaardagscadeau uit een automaat trekken en het was tijd om te boarden. In een superrustig vliegtuig, waardoor we ervoor kozen om met zijn 4en op 6 stoelen te gaan zitten. Met de extra beenruimte die ik zelf vooraf geboekt had, wisten we ons toch een beetje ruimte te creëren.

Na 9 1/2 uur hangen/doezelen/slapen/zitten landden we op London Gatwick. Op naar de lounge, om te wachten op onze volgende vlucht naar Amsterdam. We wisten al snel dat die vlucht vertraging had, maar gelukkig was er in de lounge een douche, fris en hapjes. En luie stoelen waar we soms wat in wegdoezelden. Uiteindelijk konden we dan toch mee met de vlucht naar Amsterdam. Waarvan het taxiën en boarden langer duurde dan de vlucht zelf.

Toch was de dag nog niet voorbij: de tas zonder label bleek niet meegekomen te zijn. Even melden, nog even een broodje eten en dan eindelijk... een Hema. Ofwel: de aankomsthal van Schiphol, waar we doorheen snelden onderweg naar de auto van opa. Thuis!

Dag 18. Thuiskomen in de fata morgana

Het is natuurlijk een cliché, maar aan al het goede komt een eind en zo ook aan deze vakantie en ons verblijf in de Ranch @Joshua Tree Park. Tijd om verder te gaan. Of terug te gaan zo je wilt: terug naar Las Vegas, de plek waar zo'n krappe 3 weken geleden deze reis begon.

Om daar te komen hadden we echter nog wel wat tijd nodig. In plaats van een doorgaande route over interstates, hebben we Sygic dit keer een binnendoorweg laten bepalen. De lokale 247 is een weg die ons echt dwars door woestijn voerde. Denk overigens niet dat het daar verlaten was: om de haverklap zag je een hutje/huisje/camper of andersoortig bouwwerk langs de weg staan. Inclusief de welbekende brievenbussen aan de weg.

De weg had wel zichtbaar geleden onder de regen van de afgelopen dagen. Op sommige plekken waren ze hard aan het werk om zand van de weg af te scheppen, en op andere zag je grote plassen water langs de weg staan. Inderdaad, we reden nog steeds in de woestijn, maar dat zou je op basis van de hoeveelheid water niet zeggen.

zo'n 70 mijl op zo'n soort weg rijden

Na Barstow konden we de 15, de snelweg richting Las Vegas op. Met een bemoedigend bordje dat Vegas nog slechts 150 mijl weg was (@Diny: zelfs de onderlinge afstanden zijn hier inderdaad groter;-)) voegde ik in om een paar uur lang gemiddeld 70 mijl per uur te gaan rijden. Begonnen we in Barstow met de zon, al snel zagen we dat we richting de wolken reden. Die uiteindelijk veranderden in regenwolken. Ook hier weer: flash flood noodmeldingen op de telefoon en stortbuien in een wolk die náast de snelweg hing. Het leverde een heel bijzonder gezicht op: we naderden de grens met Nevada en daar stroomde het water door de woestijn.

Meer achteraan in het telefoonboek kun je niet staan

Sowieso was de eerste aanblik van Nevada een soort fata morgana: mijlen lang zie je niets als bergen, woesternij en woestijn en ineens: een hoog hotel, knipperende lampjes, tekstbillboards en achtbanen. Nevada is nou eenmaal een staat waar mensen heen gaan om te gokken, en dat maken ze je vanaf de grens meteen duidelijk.

Regenwolk boven de woestijn. Je ziet waar je wel en geen regenjas aanhoeft

Ondergelopen woestijn

Daarna was er weer woestijn. Maar niet voor lang. Plotsklaps zagen we de grote hotels en bijbehorende billboards van Las Vegas. Ook hier was het weer net zo'n bevreemdend gezicht. En toch voelde het als thuiskomen: hier zijn we bijna drie weken geleden op donderdag begonnen, en we herkenden de hotels  (het Aria met Cirque du soleil, Bellagio met het buffet enz). Vandaag reden we echter verder naar Downtown Las Vegas, daar waar Las Vegas ooit begonnen is.

Hotel. Met valetparking én Wifi!

De regen zorgde er voor dat die aankomst nog wat vertraging op liep. Op sommige afslagen zagen we dat het water zo'n 30 cm hoog stond, en andere kruispunten had de politie uiteindelijk maar afgesloten. Eenmaal de wateroverlast voorbij reden we vlekkeloos naar ons hotel: de Golden Nugget. Een nachtje decadentie, dus kozen we voor valet parking en het laten bezorgen van de koffers in onze kamer door een bellboy. Vanavond gaan we eens kijken hoe het op Freemont street is, nu even bijtanken. Van het wifi natuurlijk!

Dag 16. Regen in de woestijn

Allereerst;  er is geen wifi in dit huisje.  Dus de blog schrijf ik op mijn telefoon in de hoop dat we morgen ergens wel wifi hebben.

Vandaag mochten we ons weer verplaatsen.  Van het schattige beach house in Redondo Beach naar een plek vlak bij Joshua Tree. Het park dit keer,  niet de plek waar we de U2 foto maakten. 

Dat betekende ons weer op de snelweg storten. Met veel Amerikanen,  want het bleef druk onderweg. Tot we de 60 op reden. Daar was het minder druk maar werd de lucht ook steeds donkerder. En hoe dichterbij het woestijn landschap kwam, hoe donkerder de wolken.  Tot het echt begon te regenen. Hard, keihard zelfs.  Het was even knijpen in het stuur want onderweg stonden er minimaal 6 auto's met schade stil. Voor iedereen die Bart volgt op Facebook: dit was het moment dat we de noodmelding kregen over flashfloods: hard water dat de doorgaande weg op stroomt.

 

Wij reden, in een rustiger tempo,  gewoon door. Richting Pioneertown. Een plaatsje waar in 1946 een stadje voor westernfilms hebben nagebouwd.  Dat is dus 2 keer oud,  en dat was goed te zien. Gelukkig kun je er, hoewel in de volkomen middle of nowhere, super lekker eten. Pappy & Harriet is een lokaal erg bekende saloon, en maakte zijn naam waar.

Een dude uit Pioneertown

Voor iedereen van de familie Maas: Ja, deze foto is geinspireerd op een van de dienst/vliegfoto's van Pa

 

Met nog wat noodzakelijke omzwervingen langs supermarkt en bezoekerscentrum was het tijd om onze volgende overnachtingslocatie op te zoeken. En daar zit ik nu. Fris gebadderd in een buitenbadje (een zgn cowboybad), bij een vuurtje en met uitzicht op de bergen van het park.  Misschien een beetje jammer van de regen, en helaas vandaag niet de blog updaten,  maar wat een paradijselijke plek!

De Ranch en het buitenbad. (ja, dat is een werkend toilet. Maar vrees niet. Binnen is ook gewoon een bad en toilet;-))

Het uitzicht vanaf de ranch. Dan neem je ni-wi-fi toch voor lief...

 

Dag 17. Joshua tree park

Joshua tree stond voor vandaag op het programma.  Niet meer om dé U2 foto te maken, want die hebben we al,  maar het park zelf. Dit nationale park zou je in een paar uur kunnen doen. Maar omdat we de hele dag ervoor hadden, hebben we die ook benut.
Door op het gemak op te staan, bij voorbeeld. Hoewel het ons toch weer lukte om rond 10 uur in de auto te zitten.  En door vooral veel te stoppen. Zoals bij de hidden valley. Misschien wel de inspiratiebron voor de groep acht musical van dit jaar. Al hadden ze daar geen regen bij de speciale effecten.

Hidden Valley

 

Een paar Joshua Tree's

Wij wel. Best bijzonder, overal lees je waarschuwingen wat te doen bij hitte in de zomer. En dan komen wij, precies op de dag dat het 20 graden is.  Niks niet gallon water mee en veel zonnebrand smeren,  maar af en toe een regenjas aan en uitkijken voor (daar zijn ze weer) flash floods.

 

De volgende hike, naar de zgn Barkerdam, liepen we wel in het zonnetje. Dat gaf mooi de gelegenheid om even een rustmomentje in de route in te bouwen en te genieten van het uitzicht op de vele rotsen die hier staan. En zo hebben we ons prima vermaakt; een uitzichtpunt (Key's View) om een winderig overzicht van de Coachella valley te krijgen,  lunchen bij een bergje rotsen in het park en vervolgens nog even stenen klauteren bij wall of horror en jumborocks. En uiteindelijk skull rock bewonderen, die volgens onze pubers vooral de schedel van een erg lelijke man was. 

Knappe man klautert op de rotsen

"lelijke man": Skull Rock

 

Omdat de regen uiteindelijk won, was het daarna boodschappen tijd. En 'buiten.in.het.bad.zitten'- en bbqtijd. Klinkt het al als een zwaar leven?

Dag 15. Gereden worden

In 1 dag een bijzondere akoestiek, antiek LA, modern LA, een stinkend park en een rijke stinkerd ruiken met een achtbaan als toetje? Het kon vandaag allemaal, dankzij onze gids Larry.

Larry is getrouwd met een Nl-se vrouw, en biedt privé rondleidingen door LA. Wat een uitkomst was dat voor ons. Het enige wat we moesten doen was ons vanmorgen door de ochtendspits van LA worstelen, om ons daarna heerlijk meer dan 7 uur te laten rondrijden door de stad. Waarbij Larry ons steeds wist te verrassen met feiten/weetjes en bijzondere plekken.

Zo veel bijzondere plekken, dat we soms de foto's nodig hebben om ons nog te herinneren waar we zijn geweest. Zonder volledig te zijn, een korte opsomming van wat hoogtepunten:

• het oudste huis van LA in El Pueblo, inclusief de muziekkiosk met een bizarre akoestiek. En nee, daar mag je niet op. Maar L. had al gezien dat de wijkagent net weg was, dus hadden wij mooi de gelegenheid om het toch even te testen...
• een d-tour door een "upcomming" wijk, die volstaat met allerlei graffiti. Inclusief een kleine D-tour "over de rivier", die we herkennen van de race scene uit Grease

LA is een van dé Grafitti steden van de wereld.

• teer putten in een park, waar we zagen dat de paleontologen nog wel even werk hebben met het uitgraven van al die botten die hier in de afgelopen 50.000 jaar zijn verzameld

Wat zal het geweest zijn, een mammoet? Sabeltand tijger?

• Eten van een foodtruck

Een rijtje foodtrucks: vrachtwagens met ieder hun eigen eet specialiteit

•  kijken & bekeken worden in Rodeo Drive. We hebben alleen een heeeeeeeeeel klein monstertje met handlotion meegekregen, en met een pitt-stop in hét hotel van de Pretty Women film

Hoezo patserbak?

• architectuur in Beverly Hills. Zo zagen we een "champignon-huis", een huis met Rapunzel en het huis van Hans en Grietje. En een heleboel grote, dure, andere huizen inclusief hun belachelijk grote vuilcontainers

Achterkant van het champignon-huis. Niet op de foto's: contaniers groot genoeg voor paperazzi

 

• cruisen door de muziek- en later ook de filmwijk van LA. Waar we, op verzoek van Jasper, ook de grote gitaarwinkel en Rock & Roll hall of fame bezochten.

Toekomstige gitaarheld heeft de oude helden gefotografeerd

• het Hollywood sign. Dat blijk je gewoon vanuit het theater waar de Oscars worden uitgereikt te kunnen zien. Maar ook van dichterbij op Beachwood Canyon Drive
• en het laatste en letterlijke hoogtepunt: De Griffith Observatory. Een plek op een heuvel midden in de stad, van waaruit je kunt zien hoe ontzettend groot LA is.

Speciaal voor de oma's & tantes & opa's: het Hollywood sign met de twee mooiste sterren

Ongetwijfeld zijn we nog 100 bezienswaardigheden vergeten te vermelden. Maar de foto's zeggen genoeg: het was een topdag, en we hebben veel mooie dingen gezien.
En als kers op het toetje, reden we ook nog met maar heel weinig vertraging terug naar ons beachhouse!

Dag 14. Rijden

 

 

Vandaag stond in het teken van verplaatsen: van Pismo Beach naar L.A. Hoewel ik onderweg graag nog even in Solvang was gestopt,  hebben we die afslag gemist. Mogen de kinderen er zelf nog een keer voor terugkomen.

Santa Barbara werd daarom de lunchplek. Strandje,  zonnetje, aardbeitjes van de farmermarket, het was er allemaal. Daarna konden we weer de auto in.  Jasper had vooraf uitgevogeld waar een paar skate winkels zaten,  dus dat was het volgende doel.
Deze voorbereiding was maar goed ook. Zonder adres en Sygic hadden we dit stukje hip Amerika zeker gemist. De straat (north Fairfax avenue) was duidelijk in een transitie fase tussen oude Joodse buurt en skate walhalla. Laten we zeggen dat de creditcard net niet rookte;)

Tijd om door te gaan naar Redondo beach. Tijdens de spits. Om dat samen te vatten: niet slim en erg vermoeiend. 2 uur doen over een stukje dat volgens de planner 30 minuten mag kosten is nou eenmaal zonde van de tijd.

Maar het is de moeite waard!  We zitten nu in een honderd jaar oud houten strandhuis. Met een Australische innkeeper,  waardoor ik me een beetje in Sydney voel. Al was dat nog verder rijden geweest...

 

Na een te lange file dag, was dit een geweldig welkom

Normaal maken we nooit hotelfoto's. Maar deze Airbnb verdient toch echt even de speciale aandacht.

Dag 13. Strand dag

Pismo Beach is niet alleen een mooie plek om te "landen" na het rijden van de Pacific Coast Highway, ik had de plaats ook in gedachten als een strand/rust/relax dag. Er is hier tenslotte strand, meestal zon, en we hadden weinig op de planning staan.

Wakker worden met mist

Pelikanen. Ze hebben hun vaste woonrots naast ons hotel

Behalve dan een klein surflesje in Avila Beach, een dorp verderop. Na een redelijk doordachte instructie (weer wat geleerd: Jasper is rechtbenig en daarom een regular, Carlijn is linksbenig, en noemen ze daarom een goofy), was het tijd om het water in te gaan. Op je bord liggen, peddelen en "hop" staan op je surfbord. Wat veel gemakkelijker gezegd dan gedaan is, want de meeste tijd lag iedereen in het water.

Oefenen op het droge

Vind je dat Carlijn raar staat? Dit is hoe een linksbenige goofy surft

Geïnspireerd door de zee-olifanten van gisteren hebben we vervolgens nog een paar uur op het strand doorgebracht. Even op en neer naar de pier lopen - wat snaaivoer halen bij de lokale deli, we hebben onze tijd zeker nuttig besteed. Zeker als je het wasje na afloop van de stranddag meetelt.

Dag 12. Een Zee-wat?

In eerste instantie heette vandaag de road to nowhere, want dat was wat we aan het rijden zijn geweest. De Pacific Coast Highway I is het stuk weg tussen Monterey en (ongeveer) Cambria, en hoort tot een van de mooiste wegen ter wereld. In elk geval volgens de experts die nog veel meer wegen gezien hebben. Wij, met onze beperkt reizigersverleden, zijn het er mee eens.
Waarom de weg zo mooi is? Omdat hij zich langs een berg kronkelt, met aan de andere kant de oceaan. Wat was ik blij dat ik de tip van Tom Messcher opgevolgd heb: als je het eng vindt om in de bergen of op kliffen te rijden, moet je gewoon zelf aan het stuur zitten. Bart kan dan genieten van het uitzicht en op zijn gemak foto's maken, ik was gewoon relaxed aan het rijden.



Links de berg, rechts de zee. En in het midden: een brug om er veilig doorheen te kunnen rijden.

Bij zo'n mooie weg horen ook stopplekken. Natuurlijk heb je er de turnouts: de kleine parkeerplaatsen waar je even van de weg kunt om rond te kijken, een foto te maken of gewoon te kijken naar een gitaarspeler met een konijn op zijn hoofd. Daarnaast waren er nog een paar bijzondere stoppunten.

Zo konden we zeeleeuwen en -honden bekijken bij Point Lobos State Reserve. In een baaitje lagen een boel rotsen, waarop deze beesten hun verkoeling en plezier zochten. Het was meteen een mooie wandeling voor Bart en Carlijn om wakker te worden, want die anti-zeeziektepillen van gisteren hadden de slaperige bijwerking vandaag.



Baaitje bij Point Lobos. Hier zwemmen de zeehonden

Een zeehond die het erg druk heeft met het kijken naar de toeristen

Volgende stop was het Pfeiffer Big Sur State Park. Een mooie gelegenheid om te lunchen en een wandeling te maken om de benen te strekken. Hoewel... strekken... De loop naar de watervallen toe was behoorlijk pittig. En als je dan weet dat er niet eens zo heel veel water uit de waterval kwam, dan was het maar een waterig succesje, zo'n wandeling.

Een waterig watervalletje

Tijd om mijlen te maken. Of om toch nog even te stoppen bij het Julia Pfeiffer Burns State Park, zo'n 20 mijl verderop. Hier wél een waterval, en wel eentje die uitkwam op het strand, in een haast idyllisch baaitje.

In de verte, aan de andere kant van de baai, zie je de waterval

Daarna kwam het mijlenvreten. Bocht na bocht leverde weer nieuwe vergezichten op, en elke brug die we overstaken was bij terugblik bijzonder. Het was blijkbaar ook vermoeiend want Carlijn sliep tussen elke 2 stops in - inderdaad nog steeds vanwege de antizeeziektepil van gisteren. Gelukkig konden we haar tijdig wakker maken voor de laatste stop: de zee-olifanten bij Piedras Blancas. Het zag er gezellig uit: een heel rijtje met mannetjes zee-olifanten die daar letterlijk in het zand liggen te wachten tot ze verveld zijn. Daarna gaan ze weer zwemmen en eten. Het geheel had best iets zens: niets anders te doen hebben dan af en toe omdraaien en wat zand om je heen gooien klinkt heel aanlokkelijk voor een vakantie. Toch moesten we weer verder, door naar de eindbestemming van vandaag: Pismo Beach.

Een rijtje zee-olifanten. Als er éen wil draaien, draaien ze allemaal mee

Een combinatie van lelijk en schattig: een baby zee-olifant

Het laatste stuk route leverde ons echter nog een verrassing op. In de weides tegenover Piedras Blanca, en een stuk verder staat nog een zeedier: een Ze-Bra. Inderdaad, zo'n paard met strepen dat eigenlijk in Afrika thuishoort, staat hier in uitgestrekte vlaktes. Door de erge droogte in Californië leek het landschap ongetwijfeld op wat ze thuis gewend zijn, maar raar was het zeker wel. En aangezien we het allevier zagen, konden we dit keer niet de schuld geven aan de antizeeziekte pillen of glas wijn van gisteren...

Dag 12. Walvis!

Elke vakantie heeft ieder van ons wel zo'n dipje. Een moment waarop we ons afvragen waarom we in hemelsnaam van dit soort reizen maken, ons vooral moe en plakkerig voelen en misschien niet helemaal kunnen genieten van alles wat we te doen krijgen.

Voor een aantal van ons was dat vandaag. En natuurlijk hebben we 's morgens van San Francisco naar Monterey gereden. We hebben er echter ook, gezien het voorgaande, voor gekozen om 's middags eens even in de relax modus te zitten. Uitgebreid lunchen, door het stadje slenteren, boodschappen doen, tanken, oliepeil controleren en uiteindelijk inchecken. Om daarna snel terug te gaan naar de Fisherman's Warf van Monterey, waar we om half 6 de sunsetcruise hadden.

Voor iedereen die het online opzoekt: www.Gowhales.com

Hee, daar heb je die toeristen ook weer...

En wat we op die sunsetcruise zagen, was toch wel weer een bevestiging dat dit een mooie reis is.
Het begon al net buiten de haven: op de pier zaten zeeleeuwen en pelikanen en in het water waren zee-otters aan het spelen. Daarna maakte de boot vaart: hij had zo'n uur nodig om bij de "speelplaats" van de walvissen te komen. En wat voor een speelplaats. Op sommige momenten waren echt in alle richtingen "blow outs", vinnen of staarten van walvissen te zien. Jasper, die de camera dit keer mocht bedienen, kon geen foto's genoeg maken om al die prachtige beesten vast te leggen.

3 walvissen in 1 foto gevangen.

Maar de score was meer dan zo'n 30 humpback whales. De kapitein wees ons ondertussen ook nog op dolfijnen en een zgn maanvis (een erg lelijke vis die eruit ziet alsof hij al op de tekentafel mislukt is). Na zo'n anderhalf uur varen en genieten van deze prachtige zoogdieren, werd het tijd om terug naar de haven te varen. Voor sommigen aan boord maar goed ook, want die werd steeds witter op de neus.

haast poëtische zonsondergang.

 

Nog even een stukje wandelen naar het hotel en... bedtijd. Of het nu komt door de anti-zeeziekte pillen of door de pittige afgelopen dagen, iedereen hangt en/of ligt er doodmoe bij. Maar moe of niet, we kijken terug op een wederom geslaagde dag.  

Dag 11. Uberhip door San Francisco

Voor de taalneuroten: nee, we missen geen trema op de U. We begonnen de dag nl met het boeken van een taxi via Uber, en voor diegene die deze nieuwste "het nieuwe zakendoen" trend gemist hebben vind je hier een uitleg. Voor ons werkte het perfect: om kwart over 7 gaf ik aan dat ik een taxi wilde, en kreeg meteen een sms en melding vanuit de app terug dat Creustina ons in een Lincoln Town Car kwam ophalen, en er over 8 minuten zou zijn. 8 Minuten later kreeg ik een smsje dat ze er was, en inderdaad ze stond voor de deur om ons naar Alcatraz landing te brengen. Daarbij wist zij haar weg te vinden door een San Francisco dat was afgesloten vanwege een marathon. Dat was ons nooit zo snel gelukt, ook niet als we zelf reden.

Tot zo ver 2014. De boot bracht ons terug in de tijd naar toen Alcatraz nog een gevangenis en daarvoor nog een verdedigingsfort was. Met name het cellenblok, waar we collectief doorheen liepen met een koptelefoon op de oren, waarin een oud cipier vertelt over hoe het vroeger was, is erg informatief en indrukwekkend. Zeker toen Bart en Jasper zich nog even 30 seconden in de isoleercel lieten opsluiten!

Een van de buitenmuren van Alcatraz

Eenmaal binnen was dit je uitzicht. Als je al uit je cel mocht

Daar hangt hij dan. De sleutel tot de uitgang

Gelukkig hadden ze zich goed gedragen (30 seconden is dan ook niet zo heel erg lang), waardoor we weer op de boot mee terug naar het vaste land mochten. Met een hongerige maag, die we al snel goed vulden in het restaurant tegenover de cruiseboot. Zo goed, dat het vroeg om een wandeling om de hamburger/salade/broodje warm vlees er weer af te lopen.

Dat hebben we geweten. Eerst even rondje Starbucks bij een omdraaipunt van de kabeltram. Toen op naar Lombard Street waar de straat zo steil is, dat de auto's er zigzaggend vanaf moeten. Aangezien je die auto's zowel van boven als van beneden kunt bekijken, was er in dat stuk van de wandeling nogal wat bergop/bergaf inspanning. Daarna met de bus naar Alamo Square, om daar de Painted Ladies te bekijken. Die waren weliswaar mooi, maar het park van Alamo Square zelf was nog veel relaxter om even bij te komen. Bovendien kenden zowel Bart als de kinderen de hele serie "Full House" niet (meer), dus herkenden ze de bijzondere huizen ook niet zo.

Lombard street. Veel toeristen en nog meer auto's die in een rijtje allemaal de steile helling afwillen

Fotomodel dat zich laat fotograferen op het muurtje bij Lombard Street

De dag was nog niet klaar, want op Jaspers boodschappenlijstje stond dat hij alsnog een keer naar de skatewinkel op Haight wilde. Aangezien die vlakbij de supermarkt ligt, vonden we het een slim plan om daar dan ook maar heen te lopen. Wat we ons echter niet realiseerden is dat diezelfde Haight straat vól zit met dé hippe skate winkels. Dus ondanks een teleurstellend bezoek aan de skatewinkel, is Jasper inmiddels weer 3 paar sokken en een paar schoenen, en Carlijn ook een paar sokken rijker. (@mam, dezelfde met die "Canadese bladeren" van het merk Huf.... Die heb je tenslotte nooit genoeg;-) 

Werd je moe van het lezen van dit blog? Wij ook. Dus uiteindelijk hebben we ook de laatste paar blokken terug naar het appartement gesjokt, om daar collectief op bank/bed in te storten. Ik geloof dat we zo gaan discussiëren wie het eten gaat maken, al stelt dat na de warme maaltijd van tussen de middag niet veel meer voor dan een boterham.

Dag 10. I want to ride my bicycle

Er zijn natuurlijk ontelbaar veel must-see's in San Francisco, en gelukkig kunnen we er vanaf vandaag weer een aantal van onze lijst afstrepen.

Dat begon met het meerijden met het openbaar vervoer. Dat blijkt gelukkig hier heel dichtbij te vertrekken, al duurde het een uur totdat we uiteindelijk op Fisherman's Warf waren. Op naar "blazing Saddles", om fietsen te huren. Want jawel: de kuiten zijn al weer een beetje geheeld, het is tijd om ze meer te gaan gebruiken. Op de fiets dit keer, met als doel de Golden Gate Bridge bewonderen.

En dat is gelukt. De fietsenverhuurder hoefde niet eens te zien of we konden fietsen (we zijn tenslotte Nederlanders), maar stuurde ons met een korte instructievideo over de route en een snelle handleiding fiets (dit is schakelen, zo kun je remmen) op pad. Door de zaterdagochtend drukte op Fisherman's Warf, langs de zaterdag-lunch-tijd wandelaars op het strand en uiteindelijk tussen alle andere fietsers dé Golden Gate Brug op. Wat een prachtig gezicht was dat. Gelukkig hadden we geen last van de mist, en hebben we 'm de hele route kunnen bewonderen.

Op de brug, onder een van de pijlers

Op de brug, maar dan onder de touwen

De brug, vanaf de overkant gezien. Er hing al een beetje typische San Francisco mist

Na het fietsklimmen de brug op was het tijd voor een "Blör song 2 momentje": berg af roetsen naar het dorp aan de andere kant van de baai. Wat een verademing voor de soms toch wel brandende kuiten, om alleen maar af en toe te remmen. Al was het maar om even te stoppen en van het uitzicht te genieten. Of om het token alvast op te halen, waarmee we zeker waren van een plek op de boot terug naar San Francisco. (tip voor alle meelezers: doe dat vooral op het moment dat je aankomt. Toen wij uiteindelijk wilden terugvaren waren er geen tokens meer beschikbaar en stond iedereen in een lange rij te wachten tot, waarschijnlijk, ze zo'n 3 uur later terug konden. En daar reden wij lachend langs, want wij hadden wél de moeite genomen om eerder even in de rij te staan...)
Want dat was uiteindelijk het einddoel geworden: uitgebreid Italiaans lunchen "aan de overkant" en daarna met de boot mee terug. Tussen honderden andere toeristen en hun fiets.

Sausalito het dorp aan de andere kant van de baai, is een echt touristenplaatsje. Met een winkel met alleen maar sokken. Laten ze daar nou net hét goede merk hebben..



Deze toeristen bezoeken San Francisco al sinds 1989. En ze liggen er nog steeds lekker bij.

 

Daarna zijn we nog een flinke tijd bezig geweest met basale dingen zoals fiets inleveren (door de drukte op Pier 39), teruggaan naar het appartement, wassen in een wasserette en avond eten. Met als belangrijkste nieuwigheid: we hebben gevonden hoe we zelf lekker broodbeleg kunnen maken. Bij de Whole Foods verkopen ze grote blokken chocolade, die we raspen. En die rasp is precies.. hagelslag! Hopelijk helpt ons dat om morgenochtend vroeg ons bed uit te komen voor de boottocht naar Alcatraz.