donderdag 31 juli 2014

Dag 14. Rijden



 

 
Vandaag stond in het teken van verplaatsen: van Pismo Beach naar L.A. Hoewel ik onderweg graag nog even in Solvang was gestopt,  hebben we die afslag gemist. Mogen de kinderen er zelf nog een keer voor terugkomen.
Santa Barbara werd daarom de lunchplek. Strandje,  zonnetje, aardbeitjes van de farmermarket, het was er allemaal. Daarna konden we weer de auto in.  Jasper had vooraf uitgevogeld waar een paar skate winkels zaten,  dus dat was het volgende doel.
Deze voorbereiding was maar goed ook. Zonder adres en Sygic hadden we dit stukje hip Amerika zeker gemist. De straat (north Fairfax avenue) was duidelijk in een transitie fase tussen oude Joodse buurt en skate walhalla. Laten we zeggen dat de creditcard net niet rookte;)
Tijd om door te gaan naar Redondo beach. Tijdens de spits. Om dat samen te vatten: niet slim en erg vermoeiend. 2 uur doen over een stukje dat volgens de planner 30 minuten mag kosten is nou eenmaal zonde van de tijd.
Maar het is de moeite waard!  We zitten nu in een honderd jaar oud houten strandhuis. Met een Australische innkeeper,  waardoor ik me een beetje in Sydney voel. Al was dat nog verder rijden geweest...
 
Na een te lange file dag, was dit een geweldig welkom
Normaal maken we nooit hotelfoto's. Maar deze Airbnb verdient toch echt even de speciale aandacht.

woensdag 30 juli 2014

Dag 13. Strand dag

Pismo Beach is niet alleen een mooie plek om te "landen" na het rijden van de Pacific Coast Highway, ik had de plaats ook in gedachten als een strand/rust/relax dag. Er is hier tenslotte strand, meestal zon, en we hadden weinig op de planning staan.
Wakker worden met mist

Pelikanen. Ze hebben hun vaste woonrots naast ons hotel


Behalve dan een klein surflesje in Avila Beach, een dorp verderop. Na een redelijk doordachte instructie (weer wat geleerd: Jasper is rechtbenig en daarom een regular, Carlijn is linksbenig, en noemen ze daarom een goofy), was het tijd om het water in te gaan. Op je bord liggen, peddelen en "hop" staan op je surfbord. Wat veel gemakkelijker gezegd dan gedaan is, want de meeste tijd lag iedereen in het water.
Oefenen op het droge

Vind je dat Carlijn raar staat? Dit is hoe een linksbenige goofy surft

Geïnspireerd door de zee-olifanten van gisteren hebben we vervolgens nog een paar uur op het strand doorgebracht. Even op en neer naar de pier lopen - wat snaaivoer halen bij de lokale deli, we hebben onze tijd zeker nuttig besteed. Zeker als je het wasje na afloop van de stranddag meetelt.

dinsdag 29 juli 2014

Dag 12. Een Zee-wat?

In eerste instantie heette vandaag de road to nowhere, want dat was wat we aan het rijden zijn geweest. De Pacific Coast Highway I is het stuk weg tussen Monterey en (ongeveer) Cambria, en hoort tot een van de mooiste wegen ter wereld. In elk geval volgens de experts die nog veel meer wegen gezien hebben. Wij, met onze beperkt reizigersverleden, zijn het er mee eens.
Waarom de weg zo mooi is? Omdat hij zich langs een berg kronkelt, met aan de andere kant de oceaan. Wat was ik blij dat ik de tip van Tom Messcher opgevolgd heb: als je het eng vindt om in de bergen of op kliffen te rijden, moet je gewoon zelf aan het stuur zitten. Bart kan dan genieten van het uitzicht en op zijn gemak foto's maken, ik was gewoon relaxed aan het rijden.


Links de berg, rechts de zee. En in het midden: een brug om er veilig doorheen te kunnen rijden.


Bij zo'n mooie weg horen ook stopplekken. Natuurlijk heb je er de turnouts: de kleine parkeerplaatsen waar je even van de weg kunt om rond te kijken, een foto te maken of gewoon te kijken naar een gitaarspeler met een konijn op zijn hoofd. Daarnaast waren er nog een paar bijzondere stoppunten.

Zo konden we zeeleeuwen en -honden bekijken bij Point Lobos State Reserve. In een baaitje lagen een boel rotsen, waarop deze beesten hun verkoeling en plezier zochten. Het was meteen een mooie wandeling voor Bart en Carlijn om wakker te worden, want die anti-zeeziektepillen van gisteren hadden de slaperige bijwerking vandaag.


Baaitje bij Point Lobos. Hier zwemmen de zeehonden
Een zeehond die het erg druk heeft met het kijken naar de toeristen

Volgende stop was het Pfeiffer Big Sur State Park. Een mooie gelegenheid om te lunchen en een wandeling te maken om de benen te strekken. Hoewel... strekken... De loop naar de watervallen toe was behoorlijk pittig. En als je dan weet dat er niet eens zo heel veel water uit de waterval kwam, dan was het maar een waterig succesje, zo'n wandeling.
Een waterig watervalletje

Tijd om mijlen te maken. Of om toch nog even te stoppen bij het Julia Pfeiffer Burns State Park, zo'n 20 mijl verderop. Hier wél een waterval, en wel eentje die uitkwam op het strand, in een haast idyllisch baaitje.
In de verte, aan de andere kant van de baai, zie je de waterval

Daarna kwam het mijlenvreten. Bocht na bocht leverde weer nieuwe vergezichten op, en elke brug die we overstaken was bij terugblik bijzonder. Het was blijkbaar ook vermoeiend want Carlijn sliep tussen elke 2 stops in - inderdaad nog steeds vanwege de antizeeziektepil van gisteren. Gelukkig konden we haar tijdig wakker maken voor de laatste stop: de zee-olifanten bij Piedras Blancas. Het zag er gezellig uit: een heel rijtje met mannetjes zee-olifanten die daar letterlijk in het zand liggen te wachten tot ze verveld zijn. Daarna gaan ze weer zwemmen en eten. Het geheel had best iets zens: niets anders te doen hebben dan af en toe omdraaien en wat zand om je heen gooien klinkt heel aanlokkelijk voor een vakantie. Toch moesten we weer verder, door naar de eindbestemming van vandaag: Pismo Beach.
Een rijtje zee-olifanten. Als er éen wil draaien, draaien ze allemaal mee
Een combinatie van lelijk en schattig: een baby zee-olifant
Het laatste stuk route leverde ons echter nog een verrassing op. In de weides tegenover Piedras Blanca, en een stuk verder staat nog een zeedier: een Ze-Bra. Inderdaad, zo'n paard met strepen dat eigenlijk in Afrika thuishoort, staat hier in uitgestrekte vlaktes. Door de erge droogte in Californië leek het landschap ongetwijfeld op wat ze thuis gewend zijn, maar raar was het zeker wel. En aangezien we het allevier zagen, konden we dit keer niet de schuld geven aan de antizeeziekte pillen of glas wijn van gisteren...

maandag 28 juli 2014

Dag 12. Walvis!

Elke vakantie heeft ieder van ons wel zo'n dipje. Een moment waarop we ons afvragen waarom we in hemelsnaam van dit soort reizen maken, ons vooral moe en plakkerig voelen en misschien niet helemaal kunnen genieten van alles wat we te doen krijgen.

Voor een aantal van ons was dat vandaag. En natuurlijk hebben we 's morgens van San Francisco naar Monterey gereden. We hebben er echter ook, gezien het voorgaande, voor gekozen om 's middags eens even in de relax modus te zitten. Uitgebreid lunchen, door het stadje slenteren, boodschappen doen, tanken, oliepeil controleren en uiteindelijk inchecken. Om daarna snel terug te gaan naar de Fisherman's Warf van Monterey, waar we om half 6 de sunsetcruise hadden.
Voor iedereen die het online opzoekt: www.Gowhales.com
Hee, daar heb je die toeristen ook weer...

En wat we op die sunsetcruise zagen, was toch wel weer een bevestiging dat dit een mooie reis is.
Het begon al net buiten de haven: op de pier zaten zeeleeuwen en pelikanen en in het water waren zee-otters aan het spelen. Daarna maakte de boot vaart: hij had zo'n uur nodig om bij de "speelplaats" van de walvissen te komen. En wat voor een speelplaats. Op sommige momenten waren echt in alle richtingen "blow outs", vinnen of staarten van walvissen te zien. Jasper, die de camera dit keer mocht bedienen, kon geen foto's genoeg maken om al die prachtige beesten vast te leggen.

3 walvissen in 1 foto gevangen.
Maar de score was meer dan zo'n 30 humpback whales. De kapitein wees ons ondertussen ook nog op dolfijnen en een zgn maanvis (een erg lelijke vis die eruit ziet alsof hij al op de tekentafel mislukt is). Na zo'n anderhalf uur varen en genieten van deze prachtige zoogdieren, werd het tijd om terug naar de haven te varen. Voor sommigen aan boord maar goed ook, want die werd steeds witter op de neus.
haast poëtische zonsondergang.
 
Nog even een stukje wandelen naar het hotel en... bedtijd. Of het nu komt door de anti-zeeziekte pillen of door de pittige afgelopen dagen, iedereen hangt en/of ligt er doodmoe bij. Maar moe of niet, we kijken terug op een wederom geslaagde dag.  

zondag 27 juli 2014

Dag 11. Uberhip door San Francisco

Voor de taalneuroten: nee, we missen geen trema op de U. We begonnen de dag nl met het boeken van een taxi via Uber, en voor diegene die deze nieuwste "het nieuwe zakendoen" trend gemist hebben vind je hier een uitleg. Voor ons werkte het perfect: om kwart over 7 gaf ik aan dat ik een taxi wilde, en kreeg meteen een sms en melding vanuit de app terug dat Creustina ons in een Lincoln Town Car kwam ophalen, en er over 8 minuten zou zijn. 8 Minuten later kreeg ik een smsje dat ze er was, en inderdaad ze stond voor de deur om ons naar Alcatraz landing te brengen. Daarbij wist zij haar weg te vinden door een San Francisco dat was afgesloten vanwege een marathon. Dat was ons nooit zo snel gelukt, ook niet als we zelf reden.

Tot zo ver 2014. De boot bracht ons terug in de tijd naar toen Alcatraz nog een gevangenis en daarvoor nog een verdedigingsfort was. Met name het cellenblok, waar we collectief doorheen liepen met een koptelefoon op de oren, waarin een oud cipier vertelt over hoe het vroeger was, is erg informatief en indrukwekkend. Zeker toen Bart en Jasper zich nog even 30 seconden in de isoleercel lieten opsluiten!
Een van de buitenmuren van Alcatraz

Eenmaal binnen was dit je uitzicht. Als je al uit je cel mocht

Daar hangt hij dan. De sleutel tot de uitgang

Gelukkig hadden ze zich goed gedragen (30 seconden is dan ook niet zo heel erg lang), waardoor we weer op de boot mee terug naar het vaste land mochten. Met een hongerige maag, die we al snel goed vulden in het restaurant tegenover de cruiseboot. Zo goed, dat het vroeg om een wandeling om de hamburger/salade/broodje warm vlees er weer af te lopen.

Dat hebben we geweten. Eerst even rondje Starbucks bij een omdraaipunt van de kabeltram. Toen op naar Lombard Street waar de straat zo steil is, dat de auto's er zigzaggend vanaf moeten. Aangezien je die auto's zowel van boven als van beneden kunt bekijken, was er in dat stuk van de wandeling nogal wat bergop/bergaf inspanning. Daarna met de bus naar Alamo Square, om daar de Painted Ladies te bekijken. Die waren weliswaar mooi, maar het park van Alamo Square zelf was nog veel relaxter om even bij te komen. Bovendien kenden zowel Bart als de kinderen de hele serie "Full House" niet (meer), dus herkenden ze de bijzondere huizen ook niet zo.
Lombard street. Veel toeristen en nog meer auto's die in een rijtje allemaal de steile helling afwillen
Fotomodel dat zich laat fotograferen op het muurtje bij Lombard Street

De dag was nog niet klaar, want op Jaspers boodschappenlijstje stond dat hij alsnog een keer naar de skatewinkel op Haight wilde. Aangezien die vlakbij de supermarkt ligt, vonden we het een slim plan om daar dan ook maar heen te lopen. Wat we ons echter niet realiseerden is dat diezelfde Haight straat vól zit met dé hippe skate winkels. Dus ondanks een teleurstellend bezoek aan de skatewinkel, is Jasper inmiddels weer 3 paar sokken en een paar schoenen, en Carlijn ook een paar sokken rijker. (@mam, dezelfde met die "Canadese bladeren" van het merk Huf.... Die heb je tenslotte nooit genoeg;-) 
Werd je moe van het lezen van dit blog? Wij ook. Dus uiteindelijk hebben we ook de laatste paar blokken terug naar het appartement gesjokt, om daar collectief op bank/bed in te storten. Ik geloof dat we zo gaan discussiëren wie het eten gaat maken, al stelt dat na de warme maaltijd van tussen de middag niet veel meer voor dan een boterham.

zaterdag 26 juli 2014

Dag 10. I want to ride my bicycle

Er zijn natuurlijk ontelbaar veel must-see's in San Francisco, en gelukkig kunnen we er vanaf vandaag weer een aantal van onze lijst afstrepen.

Dat begon met het meerijden met het openbaar vervoer. Dat blijkt gelukkig hier heel dichtbij te vertrekken, al duurde het een uur totdat we uiteindelijk op Fisherman's Warf waren. Op naar "blazing Saddles", om fietsen te huren. Want jawel: de kuiten zijn al weer een beetje geheeld, het is tijd om ze meer te gaan gebruiken. Op de fiets dit keer, met als doel de Golden Gate Bridge bewonderen.

En dat is gelukt. De fietsenverhuurder hoefde niet eens te zien of we konden fietsen (we zijn tenslotte Nederlanders), maar stuurde ons met een korte instructievideo over de route en een snelle handleiding fiets (dit is schakelen, zo kun je remmen) op pad. Door de zaterdagochtend drukte op Fisherman's Warf, langs de zaterdag-lunch-tijd wandelaars op het strand en uiteindelijk tussen alle andere fietsers dé Golden Gate Brug op. Wat een prachtig gezicht was dat. Gelukkig hadden we geen last van de mist, en hebben we 'm de hele route kunnen bewonderen.
Op de brug, onder een van de pijlers

Op de brug, maar dan onder de touwen

De brug, vanaf de overkant gezien. Er hing al een beetje typische San Francisco mist

Na het fietsklimmen de brug op was het tijd voor een "Blör song 2 momentje": berg af roetsen naar het dorp aan de andere kant van de baai. Wat een verademing voor de soms toch wel brandende kuiten, om alleen maar af en toe te remmen. Al was het maar om even te stoppen en van het uitzicht te genieten. Of om het token alvast op te halen, waarmee we zeker waren van een plek op de boot terug naar San Francisco. (tip voor alle meelezers: doe dat vooral op het moment dat je aankomt. Toen wij uiteindelijk wilden terugvaren waren er geen tokens meer beschikbaar en stond iedereen in een lange rij te wachten tot, waarschijnlijk, ze zo'n 3 uur later terug konden. En daar reden wij lachend langs, want wij hadden wél de moeite genomen om eerder even in de rij te staan...)
Want dat was uiteindelijk het einddoel geworden: uitgebreid Italiaans lunchen "aan de overkant" en daarna met de boot mee terug. Tussen honderden andere toeristen en hun fiets.
Sausalito het dorp aan de andere kant van de baai, is een echt touristenplaatsje. Met een winkel met alleen maar sokken. Laten ze daar nou net hét goede merk hebben..


Deze toeristen bezoeken San Francisco al sinds 1989. En ze liggen er nog steeds lekker bij.
 
Daarna zijn we nog een flinke tijd bezig geweest met basale dingen zoals fiets inleveren (door de drukte op Pier 39), teruggaan naar het appartement, wassen in een wasserette en avond eten. Met als belangrijkste nieuwigheid: we hebben gevonden hoe we zelf lekker broodbeleg kunnen maken. Bij de Whole Foods verkopen ze grote blokken chocolade, die we raspen. En die rasp is precies.. hagelslag! Hopelijk helpt ons dat om morgenochtend vroeg ons bed uit te komen voor de boottocht naar Alcatraz.

vrijdag 25 juli 2014

Dag 9. Jasper in the lead

De taakverdeling tijdens onze vakanties zijn vaak simpel: ik verzin, Bart plant en stuurt en ik rijd. Dat blijkt ons op de beste plekken te brengen. Vandaag hebben we daar echter een rolwijziging in gehad; Jasper heeft een deel van het plannen en sturen overgenomen.

We hadden een verplaatsdag vandaag: van Nipinawassee naar San Francisco. Dat is op de kaart 2 keer rechts en een keer links, en daarmee een best saaie weg langs veel, erg droge, heuvels en bergen. Omdat de mens toch moet eten hadden we gisteren bedacht dat de outlet mall bij Livermore een mooie plek voor een tussen/lunch stop zou zijn. Niet zo zeer omdat het landschap daar mooi is, maar wel omdat we op dit moment op zoek waren naar nieuwe schoenen (voor mij: mijn oude hardloopschoenen hebben de Panorama trail niet zonder kleerscheuren overleefd), nieuwe schooltas (voor Carlijn) en "gewoon" skate shirts voor Jasper. We hebben het allemaal gevonden, inclusief een extra trui voor Jasper, die een paar mooie deals wist te vinden zodat Carlijn ook nog een gratis shirtje kreeg. Het belangrijkste voor mij was dat ik schoenen vond die pasten én waarop ik later meteen kon gaan lopen. Dat de pubers New Balance eigenlijk een fout merk vinden, en deze schoenen dat ook wel zijn (denk aan de clip van Run DMC - en de schoenen die je daarin ziet, alleen dan zonder de zwarte strepen), interesseert me niets!
Resultaat van een paar uur shoppen. Let op het hippe dekbed van het appartement
 
Daarna was het niet zo ver meer naar San Francisco. De omgeving werd iets groener, de temperatuur lager en de auto's steeds kleiner. Onze Ford Explorer was in Yosemite een van de middelmaatjes, hier is het duidelijk een van de grotere auto's. De routeplanner tante Sygic leidde ons vlekkeloos naar het AirBnB appartement, midden in de Cole Valley. Dat is een goede gok geweest. Deze wijk staat vol met naturefood winkels, yoga studio's en de mooie klassieke huizen die ik altijd in gedachten had als het over San Francisco ging. Sterker nog, dit appartement ís de begane grond van zo'n typisch huis.
Inclusief de typische mist: Golden Gate Bridge

Het onderste appartement (daar waar de boom bijna door het raam naar binnen groeit), is voor 3 dagen van ons.
Omdat Jasper van te voren wist waar het appartement lag, had hij al uitgezocht dat we vlak bij de hippie wijk zitten, waar dé muziekwinkel van San Francisco en omgeving te vinden is: Amoeba. Nadat onze überhippe buurman (die zich voorstelde met de melding dat ze vandaag muziek gingen maken maar we er waarschijnlijk niets van gaan horen) ons ook al op die winkel attendeerde, was het plan snel gemaakt.

Eigenlijk een plaatje uit de jaren 80: rommelen door de bakken met LP's.
Toen was het moment daar; wij gaven de routeplanning uit handen aan onze puberzoon. Die niet alleen de perfecte wandelroute had bedacht, maar ook veel beter paste tussen de hippe, skatende en hippie populatie in de wijk. We hebben dan ook minimaal een uur in de muziekwinkel doorgebracht. Om daarna, onze ogen uitkijkend over de bewoners, nog een tijdje door Haight te slenteren. Nog een burger eten en een flesje wijn scoren voor vanavond, en het was tijd om terug naar huis te strompelen.
Want ja, spierpijn is nou eenmaal altijd vervelender de tweede dag.

donderdag 24 juli 2014

Dag 8. (W) AU (W)

Het was natuurlijk best wel ambitieus, die Panorama trail. En dat bleek vanmorgen. Onze huidige "suite" is er een met een verdieping, en dat betekende dat we vanmorgen de he-le trap af moesten om naar het ontbijt te gaan, plus de drie extra treden op de veranda. Dat was best werken, maar het ontbijt en het kopje thee op het dek waren het zeker waard.

Langzaamaandag dus. En dat terwijl de eigenaren van deze B&B ons al vertelden dat we morgen nog minder kunnen lopen (you'll walk like a duck). Langzaamaan kan gelukkig ook in Yosemite, want daar zitten we nog steeds vlak bij. Mariposa Grove stond er voor vandaag op het programma, een deel van het park waar de sequoia's hoog groeien. Waar het zo druk is met auto's parkeren dat we verderop moesten parkeren en met de bus terug.

Helaas groeien die sequoia's niet op de begane grond, maar tegen een berg. Gezien onze spierpijn werd de ambitie dan ook vanaf het begin erg laag gezet: hooguit de eerste dertig minuten van de hike gaan we doen, niet meer. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik zelfs dat niet heb gered: mijn waggelende bijna eend gang was niet echt een mooi gezicht voor de andere bezoekers en voelde niet goed genoeg om heel hoog te gaan. Dan moet je immers weer naar beneden, en laat dat nou net zijn waar we de spierpijn van kregen. Toch hebben we ook in de korte tijd dat we er waren een goede indruk gekregen van de hoogte van deze bomen. Ze zijn zo hoog, dat ik achterover moet buigen om ze te zien, en op sommige plekken erg breed.
De wortels en Carlijn

Een van de vele sequoia's in Yosemite

Als je er dichtbij staat, lijkt hij nog veel groter
De grootste lol hadden we in de bus terug naar de parkeerplaats met onze chauffeur. Harry (ik vermoed voormalig ZZTop bandlid) had de doelstelling om vanaf de kruising, zonder te remmen, in een keer door te rijden. Toen hem dat lukte, en hij ons op poëtische wijze wees op het meenemen van de bagage, was dat een applaus waardig.

Rest van de dag? Nog meer langzaamaan. Strompelen door de supermarkt, op zoek naar vlees en houtskool. Even bijkomen en uiteindelijk sloten we de dag af met een bbq bij de lodge. Met net zo'n prachtig uitzicht bij het laatste kopje thee van de dag als waar we mee begonnen zijn.
Nipinawattus? Het plaatsje waar de lodge staat


Een lodge met een bbq plek. Wat wil je nog meer...

woensdag 23 juli 2014

Dag 7. Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder

In Nederland was het vandaag dag van nationale rouw. Wij zitten daar ver vandaan,  maar ik moest er gisterenavond toch aan denken. Want nee, er is geen vriend of familielid omgekomen bij de ramp in Oekraïne.  Maar misschien heb ik vorige week wel naast het Goirlese slachtoffer gestaan om pleisters te kopen voor op reis. Of was een ander slachtoffer gelijktijdig met mij haar roadbook aan het bewerken. En heb ik op hetzelfde moment met de kids de koffer gepakt als een gezin dat wel op vlucht mh17 zat.
Gisterenavond, toen ik wat zat te zeuren over de lange dag van vandaag besloot ik dat ik maar een goede manier weet om de ramp te herdenken. En wel door het leven en deze vakantie te vieren en te genieten van elke seconde. Zoals van het Groenewoud ooit het zo mooi verwoordde: probeer elke dag te  zingvechthuilbidlachwerkenbewonderen.
Dus toen ik vanmorgen in de bus naar Glacierpoint stapte,  met een oneway kaartje moest ik weliswaar zuchten, maar mocht ik niet terugkrabbelen. En dat is maar goed ook.
Wat een prachtige route is die Panoramatrail! 13 km lang fraaie vergezichten op watervallen,  voetjes in de waterval, de half dome, nog meer watervallen en een groot deel van Yosemite. Dat de 240 meter omhoog klimmen, op een afstand van 2 kilometer voor mij hard werken is, is vast niet verbazingwekkend. Wel dat ik dit keer steevast vergezeld werd door een van de pubers die me er doorheen kletste.
 
zo hoog startten we. En daar beneden was het eind doel

 
Ook bij het meest spannende stuk van de trail, langs oa de Vernalfalls,  werd er op me gelet. Het was haast net zoveel werken als omhoog lopen, maar wat een prachtige uitzichten heb ik bewonderd! 
 
Waterval om de voeten te koelen

Waterval om het hoofd koel te krijgen
 
Tijdens de hele wandeling steeds beter zichtbaar; Half Dome

De soepelste van ons vieren op de langste (en engste) trap ooit
 
Na zo'n 7 uur lopen was er dan eindelijk de Valley. Met een bus die ons naar de vreetschuur / foodcourt bracht waarna we konden doorrijden naar Sierra mountain lodge. Om in deze relaxte bed en breakfast bij te komen van de inspannende dag. Én waar we ook ons eerste echte wild van de dag spotten: 2 wasberen.
En ja,  bij dit verhaal horen foto's.  Had ik al gezegd dat het best een vermoeiende dag was?  Bij deze.  De plaatjes zet ik er morgen wel op. Je mag het nu doen met een paar telefoonfoto's die Bart heeft gemaakt.

dinsdag 22 juli 2014

Dag 6. Een mooie plek om een blikje cola te drinken


Verplaatsdag vandaag. Van Mammoth Lakes (de oostkant van de Sierra Nevada), via de Tioga pass, naar Yosemite Valley. Volgens de kaart niet eens zo heel ver, maar iets waar we graag de hele dag voor uittrokken.

Ik ga je niet vermoeien met álle stops die we gemaakt hebben. Het waren er nl veel, en allemaal waren ze in meer of mindere mate bijzonder, prachtig en/of geweldig.  Zo stopten we bij Pothole Dome. Dome is ander woord voor granieten bult en deze zag er klein en vriendelijk uit. Zo uitnodigend, dat de drie andere leden van het gezelschap besloten  om er tegen op te klimmen, terwijl ik er vooral tegen op keek. Dat was maar goed ook, want zo kon ik het dochtertje van een Duitser gezelschap houden, die op zijn beurt dan weer zijn vrouw-met-paniekaanvaal van de dome af kon begeleiden.  
Puberzoon loopt eenzaam op de Pothole Dome
 
Klimmen, klauteren en kleine kinderen redden maakt hongerig, dus bij de eerste de beste picknickplaats stapten we weer uit. Goed gegokt: het bleek de parkeerplaats bij Tenaya Lake te zijn. Een verfrissend meer, dat er prachtig bij lag tussen de bomen en de bergen op de achtergrond. Natuurlijk moest gevoeld worden hóe koud dat meer dan was, waardoor iedereen zich meteen opgefrist voelde.
Beetje aarzelend, maar de familie gaat er toch in
Olmsted Point was de volgende stop. Hier hebben we eerst een heel klein stukje gelopen voor we bij het uitzichtpunt waren. Maar weer; prachtig, bijzonder én geweldig.  En vooral hoog!
Daarna werd het tijd om ons echt te gaan verplaatsen over de Tioga Pass. Wat volgde was daarom een rit langs bomen, uitzichtpunten en een paar wegwerkzaamheden. En zoals altijd; als je toe bent aan een fris drankje, lukt het maar niet om een beetje leuke parkeerplek te vinden. Als je die eenmaal wel gevonden hebt, en gebruikt hebt, zie je alleen maar leuke plekjes om cola te drinken.

Zoals bij het Valley View punt. Een plek langs de weg vanwaar je alweer de grote Half Dome kunt zien. Of bij het riviertje dat door het dal stroomt, dat zo laag staat dat het interessant is om er in te pootje baden – en een blikje cola te drinken. Verder op zagen we El Captain, een majestueuze granieten “pukkel” die ons hele blikveld vulde. Met een parkeerplaats die een mooie gelegenheid bood om een blikje cola te drinken. En zoals nu, nu we zittend op het terrasje van onze hotelkamer ín Yosemite valley eigenlijk ook prima een blikje cola zouden kunnen drinken.
Een van de vele ansichtkaart momenten onderweg
 

Zo terugkijkend op de dag is dat misschien ook wel een mooie manier om het gevoel van de dag uit te leggen. We hebben zoveel mooie plekken gezien waar je graag even relaxed wilt/kunt zitten en een blikje cola wil drinken, dat je er een Amerikaanse supersize colabuik aan zou kunnen overhouden. En dat is dan weer niet handig voor de wandeling die voor morgen gepland staat.

maandag 21 juli 2014

Dag 5. Summertime... and the living is easy

Na gisteren waren we een beetje moe. Dus toen we in het blauwe roadbook lazen dat we vandaag een heleboel bezienswaardigheden konden bekijken, hebben we ons toch echt even achter de oren gekrabd. Veel doen? Na een paar zo intensieve dagen? Terwijl we eigenlijk toch ook wel moesten bijkomen van het afgelopen jaar?

De conclusie was dat we dus niet alles gingen doen. Kunnen J&C, als ze wat ouder zijn, zelf met hun lief op pad om de ghosttown U2 foto in Bodie te maken, of de watervallen van Mammoth Lakes te zien. Wij hielden het vandaag bij dat wat andere reizigers vinden van Mammoth Lakes: niet zo heel veel.

En dat beviel ons voor een dagje prima. Zwemmen met uitzicht op een zonnetje en een gebergte is een goede start voor een relaxte dag. Zeker als je eerst 25 minuten naar het zwembad mag kijken, omdat het nog niet open is, maar de relaxstoelen al wel heel lekker liggen. Konden we in elk geval relaxed kijken naar de poolboy die het zwembad opende.

Uiteindelijk zijn we natuurlijk alsnog in beweging gekomen, en niet alleen om eten te halen bij de supermarkt. Mono Lake ligt weliswaar op de route voor morgen, maar was natuurlijk ook prima vandaag in de dag in te passen. Het was absoluut de moeite waard: de zgn. tufa's zien eruit als elfen- of trollenkastelen in de Efteling, die soms geheel, soms half en soms maar een klein stukje uit het water staan. Via een korte wandeling sta je er vlakbij en kun je het water dat naar zout ruikt erg goed ruiken.


Carlijn weet nog niet wat ze ervan vindt

Het blijft net een elfenkasteel van de Efteling

Na afloop zijn we gestopt bij het Volcom skatepark dat in Mammoth Lakes staat. We wisten niet van het bestaan af, en puberzoon betreurde dan ook erg dat hij zijn eigen board niet bij zich had, en de verkeerde schoenen droeg. Gelukkig heeft diezelfde puberzoon een moeder die een praatje kan maken met een stel Amerikanen, en voor hij het wist mocht hij het board van de betreffende vader van het gezin lenen. Wat de kale vader de tekst ontlokte I need to grow more hair in order to ride a board like your son.  Het uitlenen leverde een win-win situatie op: De Amerikaan was blij dat zijn board er nu wat gebruikter uit ziet, Jasper enthousiast omdat hij toch het park heeft kunnen gebruiken.


Gelukkig ziet het board dat Jasper gebruikt heeft er nu niet zo uit
 

actiefoto

 En eigenlijk was dat wel weer genoeg activiteit voor vandaag. Morgen rijden we naar Yosemite om daar overmorgen een lange hike te gaan maken. Ik was van plan om me daar nu op te gaan voorbereiden, maar zojuist zijn Bart & Jasper toch nog even vertrokken naar de skateshop in het dorp. Benieuwd of we nu alsnog een board gaan meesjouwen de rest van de vakantie...