Dag 18. Thuiskomen in de fata morgana

Het is natuurlijk een cliché, maar aan al het goede komt een eind en zo ook aan deze vakantie en ons verblijf in de Ranch @Joshua Tree Park. Tijd om verder te gaan. Of terug te gaan zo je wilt: terug naar Las Vegas, de plek waar zo'n krappe 3 weken geleden deze reis begon.

Om daar te komen hadden we echter nog wel wat tijd nodig. In plaats van een doorgaande route over interstates, hebben we Sygic dit keer een binnendoorweg laten bepalen. De lokale 247 is een weg die ons echt dwars door woestijn voerde. Denk overigens niet dat het daar verlaten was: om de haverklap zag je een hutje/huisje/camper of andersoortig bouwwerk langs de weg staan. Inclusief de welbekende brievenbussen aan de weg.

De weg had wel zichtbaar geleden onder de regen van de afgelopen dagen. Op sommige plekken waren ze hard aan het werk om zand van de weg af te scheppen, en op andere zag je grote plassen water langs de weg staan. Inderdaad, we reden nog steeds in de woestijn, maar dat zou je op basis van de hoeveelheid water niet zeggen.

zo'n 70 mijl op zo'n soort weg rijden

Na Barstow konden we de 15, de snelweg richting Las Vegas op. Met een bemoedigend bordje dat Vegas nog slechts 150 mijl weg was (@Diny: zelfs de onderlinge afstanden zijn hier inderdaad groter;-)) voegde ik in om een paar uur lang gemiddeld 70 mijl per uur te gaan rijden. Begonnen we in Barstow met de zon, al snel zagen we dat we richting de wolken reden. Die uiteindelijk veranderden in regenwolken. Ook hier weer: flash flood noodmeldingen op de telefoon en stortbuien in een wolk die náast de snelweg hing. Het leverde een heel bijzonder gezicht op: we naderden de grens met Nevada en daar stroomde het water door de woestijn.

Meer achteraan in het telefoonboek kun je niet staan

Sowieso was de eerste aanblik van Nevada een soort fata morgana: mijlen lang zie je niets als bergen, woesternij en woestijn en ineens: een hoog hotel, knipperende lampjes, tekstbillboards en achtbanen. Nevada is nou eenmaal een staat waar mensen heen gaan om te gokken, en dat maken ze je vanaf de grens meteen duidelijk.

Regenwolk boven de woestijn. Je ziet waar je wel en geen regenjas aanhoeft

Ondergelopen woestijn

Daarna was er weer woestijn. Maar niet voor lang. Plotsklaps zagen we de grote hotels en bijbehorende billboards van Las Vegas. Ook hier was het weer net zo'n bevreemdend gezicht. En toch voelde het als thuiskomen: hier zijn we bijna drie weken geleden op donderdag begonnen, en we herkenden de hotels  (het Aria met Cirque du soleil, Bellagio met het buffet enz). Vandaag reden we echter verder naar Downtown Las Vegas, daar waar Las Vegas ooit begonnen is.

Hotel. Met valetparking én Wifi!

De regen zorgde er voor dat die aankomst nog wat vertraging op liep. Op sommige afslagen zagen we dat het water zo'n 30 cm hoog stond, en andere kruispunten had de politie uiteindelijk maar afgesloten. Eenmaal de wateroverlast voorbij reden we vlekkeloos naar ons hotel: de Golden Nugget. Een nachtje decadentie, dus kozen we voor valet parking en het laten bezorgen van de koffers in onze kamer door een bellboy. Vanavond gaan we eens kijken hoe het op Freemont street is, nu even bijtanken. Van het wifi natuurlijk!