Dag 19. Thuiskomen

Inmiddels zijn we al weer aan het werk, maar het werd tijd om deze blog af te sluiten. Allereerst met een verslag van de laatste dag. Die begon eigenlijk met de lampjes van Fremont Street: een kleinschaliger, ouder, gedeelte van Las Vegas. Duidelijk ingericht voor voetgangers en 's avonds, in onze ogen, een stuk gezelliger.

Fremont Street. De straat is overdekt met "het grootste lichtscherm van de wereld", waarop een show te zien was

Uiteindelijk was het echt tijd om ons bed op te zoeken voor de laatste nacht in Amerika. Onze laatste dag begon met een koele plons in het zwembad. Het was er wel warm, en met ons lagen er nog heel veel anderen op een bedje/in het water/op de glijbaan, maar het mag de pret niet drukken. Die glijbaan had overigens wel iets extra's: de glijbaantunnel ging door het haaienaquarium heen. Waar je, door de snelheid en het water overigens niet zo veel van merkte als je erin zat.

De drukte van het zwembad om half 11 's morgens

Misschien niet zo goed zichtbaar: de glijbaantunnel door het haaienaquarium

Na nog een laatste shoppingsessie bij de Premium Outlets (toch nog maar een koffer gekocht, om al die nieuwe sokken in op te ruimen) was het tijd om de lange weg naar de car rental te rijden. 2 minuten later leverden we daar met pijn in ons hart de auto in. 2000 Mijl verder dan toen we hem kregen, een stuk viezer, maar wat een plezier heeft deze Ford ons opgeleverd.

Inchecktijd! En hoewel de check in jongen ons verzekerde dat het niet erg was dat hij vergeten was om de label met "transfer @ LGW" aan de eerste koffer te hangen, maakte hij ze toch maar wel aan al de volgende koffers vast. Nog even door security, nog een verjaardagscadeau uit een automaat trekken en het was tijd om te boarden. In een superrustig vliegtuig, waardoor we ervoor kozen om met zijn 4en op 6 stoelen te gaan zitten. Met de extra beenruimte die ik zelf vooraf geboekt had, wisten we ons toch een beetje ruimte te creëren.

Na 9 1/2 uur hangen/doezelen/slapen/zitten landden we op London Gatwick. Op naar de lounge, om te wachten op onze volgende vlucht naar Amsterdam. We wisten al snel dat die vlucht vertraging had, maar gelukkig was er in de lounge een douche, fris en hapjes. En luie stoelen waar we soms wat in wegdoezelden. Uiteindelijk konden we dan toch mee met de vlucht naar Amsterdam. Waarvan het taxiën en boarden langer duurde dan de vlucht zelf.

Toch was de dag nog niet voorbij: de tas zonder label bleek niet meegekomen te zijn. Even melden, nog even een broodje eten en dan eindelijk... een Hema. Ofwel: de aankomsthal van Schiphol, waar we doorheen snelden onderweg naar de auto van opa. Thuis!

Dag 18. Thuiskomen in de fata morgana

Het is natuurlijk een cliché, maar aan al het goede komt een eind en zo ook aan deze vakantie en ons verblijf in de Ranch @Joshua Tree Park. Tijd om verder te gaan. Of terug te gaan zo je wilt: terug naar Las Vegas, de plek waar zo'n krappe 3 weken geleden deze reis begon.

Om daar te komen hadden we echter nog wel wat tijd nodig. In plaats van een doorgaande route over interstates, hebben we Sygic dit keer een binnendoorweg laten bepalen. De lokale 247 is een weg die ons echt dwars door woestijn voerde. Denk overigens niet dat het daar verlaten was: om de haverklap zag je een hutje/huisje/camper of andersoortig bouwwerk langs de weg staan. Inclusief de welbekende brievenbussen aan de weg.

De weg had wel zichtbaar geleden onder de regen van de afgelopen dagen. Op sommige plekken waren ze hard aan het werk om zand van de weg af te scheppen, en op andere zag je grote plassen water langs de weg staan. Inderdaad, we reden nog steeds in de woestijn, maar dat zou je op basis van de hoeveelheid water niet zeggen.

zo'n 70 mijl op zo'n soort weg rijden

Na Barstow konden we de 15, de snelweg richting Las Vegas op. Met een bemoedigend bordje dat Vegas nog slechts 150 mijl weg was (@Diny: zelfs de onderlinge afstanden zijn hier inderdaad groter;-)) voegde ik in om een paar uur lang gemiddeld 70 mijl per uur te gaan rijden. Begonnen we in Barstow met de zon, al snel zagen we dat we richting de wolken reden. Die uiteindelijk veranderden in regenwolken. Ook hier weer: flash flood noodmeldingen op de telefoon en stortbuien in een wolk die náast de snelweg hing. Het leverde een heel bijzonder gezicht op: we naderden de grens met Nevada en daar stroomde het water door de woestijn.

Meer achteraan in het telefoonboek kun je niet staan

Sowieso was de eerste aanblik van Nevada een soort fata morgana: mijlen lang zie je niets als bergen, woesternij en woestijn en ineens: een hoog hotel, knipperende lampjes, tekstbillboards en achtbanen. Nevada is nou eenmaal een staat waar mensen heen gaan om te gokken, en dat maken ze je vanaf de grens meteen duidelijk.

Regenwolk boven de woestijn. Je ziet waar je wel en geen regenjas aanhoeft

Ondergelopen woestijn

Daarna was er weer woestijn. Maar niet voor lang. Plotsklaps zagen we de grote hotels en bijbehorende billboards van Las Vegas. Ook hier was het weer net zo'n bevreemdend gezicht. En toch voelde het als thuiskomen: hier zijn we bijna drie weken geleden op donderdag begonnen, en we herkenden de hotels  (het Aria met Cirque du soleil, Bellagio met het buffet enz). Vandaag reden we echter verder naar Downtown Las Vegas, daar waar Las Vegas ooit begonnen is.

Hotel. Met valetparking én Wifi!

De regen zorgde er voor dat die aankomst nog wat vertraging op liep. Op sommige afslagen zagen we dat het water zo'n 30 cm hoog stond, en andere kruispunten had de politie uiteindelijk maar afgesloten. Eenmaal de wateroverlast voorbij reden we vlekkeloos naar ons hotel: de Golden Nugget. Een nachtje decadentie, dus kozen we voor valet parking en het laten bezorgen van de koffers in onze kamer door een bellboy. Vanavond gaan we eens kijken hoe het op Freemont street is, nu even bijtanken. Van het wifi natuurlijk!

Dag 16. Regen in de woestijn

Allereerst;  er is geen wifi in dit huisje.  Dus de blog schrijf ik op mijn telefoon in de hoop dat we morgen ergens wel wifi hebben.

Vandaag mochten we ons weer verplaatsen.  Van het schattige beach house in Redondo Beach naar een plek vlak bij Joshua Tree. Het park dit keer,  niet de plek waar we de U2 foto maakten. 

Dat betekende ons weer op de snelweg storten. Met veel Amerikanen,  want het bleef druk onderweg. Tot we de 60 op reden. Daar was het minder druk maar werd de lucht ook steeds donkerder. En hoe dichterbij het woestijn landschap kwam, hoe donkerder de wolken.  Tot het echt begon te regenen. Hard, keihard zelfs.  Het was even knijpen in het stuur want onderweg stonden er minimaal 6 auto's met schade stil. Voor iedereen die Bart volgt op Facebook: dit was het moment dat we de noodmelding kregen over flashfloods: hard water dat de doorgaande weg op stroomt.

 

Wij reden, in een rustiger tempo,  gewoon door. Richting Pioneertown. Een plaatsje waar in 1946 een stadje voor westernfilms hebben nagebouwd.  Dat is dus 2 keer oud,  en dat was goed te zien. Gelukkig kun je er, hoewel in de volkomen middle of nowhere, super lekker eten. Pappy & Harriet is een lokaal erg bekende saloon, en maakte zijn naam waar.

Een dude uit Pioneertown

Voor iedereen van de familie Maas: Ja, deze foto is geinspireerd op een van de dienst/vliegfoto's van Pa

 

Met nog wat noodzakelijke omzwervingen langs supermarkt en bezoekerscentrum was het tijd om onze volgende overnachtingslocatie op te zoeken. En daar zit ik nu. Fris gebadderd in een buitenbadje (een zgn cowboybad), bij een vuurtje en met uitzicht op de bergen van het park.  Misschien een beetje jammer van de regen, en helaas vandaag niet de blog updaten,  maar wat een paradijselijke plek!

De Ranch en het buitenbad. (ja, dat is een werkend toilet. Maar vrees niet. Binnen is ook gewoon een bad en toilet;-))

Het uitzicht vanaf de ranch. Dan neem je ni-wi-fi toch voor lief...

 

Dag 17. Joshua tree park

Joshua tree stond voor vandaag op het programma.  Niet meer om dé U2 foto te maken, want die hebben we al,  maar het park zelf. Dit nationale park zou je in een paar uur kunnen doen. Maar omdat we de hele dag ervoor hadden, hebben we die ook benut.
Door op het gemak op te staan, bij voorbeeld. Hoewel het ons toch weer lukte om rond 10 uur in de auto te zitten.  En door vooral veel te stoppen. Zoals bij de hidden valley. Misschien wel de inspiratiebron voor de groep acht musical van dit jaar. Al hadden ze daar geen regen bij de speciale effecten.

Hidden Valley

 

Een paar Joshua Tree's

Wij wel. Best bijzonder, overal lees je waarschuwingen wat te doen bij hitte in de zomer. En dan komen wij, precies op de dag dat het 20 graden is.  Niks niet gallon water mee en veel zonnebrand smeren,  maar af en toe een regenjas aan en uitkijken voor (daar zijn ze weer) flash floods.

 

De volgende hike, naar de zgn Barkerdam, liepen we wel in het zonnetje. Dat gaf mooi de gelegenheid om even een rustmomentje in de route in te bouwen en te genieten van het uitzicht op de vele rotsen die hier staan. En zo hebben we ons prima vermaakt; een uitzichtpunt (Key's View) om een winderig overzicht van de Coachella valley te krijgen,  lunchen bij een bergje rotsen in het park en vervolgens nog even stenen klauteren bij wall of horror en jumborocks. En uiteindelijk skull rock bewonderen, die volgens onze pubers vooral de schedel van een erg lelijke man was. 

Knappe man klautert op de rotsen

"lelijke man": Skull Rock

 

Omdat de regen uiteindelijk won, was het daarna boodschappen tijd. En 'buiten.in.het.bad.zitten'- en bbqtijd. Klinkt het al als een zwaar leven?

Dag 15. Gereden worden

In 1 dag een bijzondere akoestiek, antiek LA, modern LA, een stinkend park en een rijke stinkerd ruiken met een achtbaan als toetje? Het kon vandaag allemaal, dankzij onze gids Larry.

Larry is getrouwd met een Nl-se vrouw, en biedt privé rondleidingen door LA. Wat een uitkomst was dat voor ons. Het enige wat we moesten doen was ons vanmorgen door de ochtendspits van LA worstelen, om ons daarna heerlijk meer dan 7 uur te laten rondrijden door de stad. Waarbij Larry ons steeds wist te verrassen met feiten/weetjes en bijzondere plekken.

Zo veel bijzondere plekken, dat we soms de foto's nodig hebben om ons nog te herinneren waar we zijn geweest. Zonder volledig te zijn, een korte opsomming van wat hoogtepunten:

• het oudste huis van LA in El Pueblo, inclusief de muziekkiosk met een bizarre akoestiek. En nee, daar mag je niet op. Maar L. had al gezien dat de wijkagent net weg was, dus hadden wij mooi de gelegenheid om het toch even te testen...
• een d-tour door een "upcomming" wijk, die volstaat met allerlei graffiti. Inclusief een kleine D-tour "over de rivier", die we herkennen van de race scene uit Grease

LA is een van dé Grafitti steden van de wereld.

• teer putten in een park, waar we zagen dat de paleontologen nog wel even werk hebben met het uitgraven van al die botten die hier in de afgelopen 50.000 jaar zijn verzameld

Wat zal het geweest zijn, een mammoet? Sabeltand tijger?

• Eten van een foodtruck

Een rijtje foodtrucks: vrachtwagens met ieder hun eigen eet specialiteit

•  kijken & bekeken worden in Rodeo Drive. We hebben alleen een heeeeeeeeeel klein monstertje met handlotion meegekregen, en met een pitt-stop in hét hotel van de Pretty Women film

Hoezo patserbak?

• architectuur in Beverly Hills. Zo zagen we een "champignon-huis", een huis met Rapunzel en het huis van Hans en Grietje. En een heleboel grote, dure, andere huizen inclusief hun belachelijk grote vuilcontainers

Achterkant van het champignon-huis. Niet op de foto's: contaniers groot genoeg voor paperazzi

 

• cruisen door de muziek- en later ook de filmwijk van LA. Waar we, op verzoek van Jasper, ook de grote gitaarwinkel en Rock & Roll hall of fame bezochten.

Toekomstige gitaarheld heeft de oude helden gefotografeerd

• het Hollywood sign. Dat blijk je gewoon vanuit het theater waar de Oscars worden uitgereikt te kunnen zien. Maar ook van dichterbij op Beachwood Canyon Drive
• en het laatste en letterlijke hoogtepunt: De Griffith Observatory. Een plek op een heuvel midden in de stad, van waaruit je kunt zien hoe ontzettend groot LA is.

Speciaal voor de oma's & tantes & opa's: het Hollywood sign met de twee mooiste sterren

Ongetwijfeld zijn we nog 100 bezienswaardigheden vergeten te vermelden. Maar de foto's zeggen genoeg: het was een topdag, en we hebben veel mooie dingen gezien.
En als kers op het toetje, reden we ook nog met maar heel weinig vertraging terug naar ons beachhouse!