In Nederland was het vandaag dag van nationale rouw. Wij zitten daar ver vandaan, maar ik moest er gisterenavond toch aan denken. Want nee, er is geen vriend of familielid omgekomen bij de ramp in Oekraïne. Maar misschien heb ik vorige week wel naast het Goirlese slachtoffer gestaan om pleisters te kopen voor op reis. Of was een ander slachtoffer gelijktijdig met mij haar roadbook aan het bewerken. En heb ik op hetzelfde moment met de kids de koffer gepakt als een gezin dat wel op vlucht mh17 zat.
Gisterenavond, toen ik wat zat te zeuren over de lange dag van vandaag besloot ik dat ik maar een goede manier weet om de ramp te herdenken. En wel door het leven en deze vakantie te vieren en te genieten van elke seconde. Zoals van het Groenewoud ooit het zo mooi verwoordde: probeer elke dag te zingvechthuilbidlachwerkenbewonderen.
Gisterenavond, toen ik wat zat te zeuren over de lange dag van vandaag besloot ik dat ik maar een goede manier weet om de ramp te herdenken. En wel door het leven en deze vakantie te vieren en te genieten van elke seconde. Zoals van het Groenewoud ooit het zo mooi verwoordde: probeer elke dag te zingvechthuilbidlachwerkenbewonderen.
Dus toen ik vanmorgen in de bus naar Glacierpoint stapte, met een oneway kaartje moest ik weliswaar zuchten, maar mocht ik niet terugkrabbelen. En dat is maar goed ook.
Wat een prachtige route is die Panoramatrail! 13 km lang fraaie vergezichten op watervallen, voetjes in de waterval, de half dome, nog meer watervallen en een groot deel van Yosemite. Dat de 240 meter omhoog klimmen, op een afstand van 2 kilometer voor mij hard werken is, is vast niet verbazingwekkend. Wel dat ik dit keer steevast vergezeld werd door een van de pubers die me er doorheen kletste.
Wat een prachtige route is die Panoramatrail! 13 km lang fraaie vergezichten op watervallen, voetjes in de waterval, de half dome, nog meer watervallen en een groot deel van Yosemite. Dat de 240 meter omhoog klimmen, op een afstand van 2 kilometer voor mij hard werken is, is vast niet verbazingwekkend. Wel dat ik dit keer steevast vergezeld werd door een van de pubers die me er doorheen kletste.
 |
| zo hoog startten we. En daar beneden was het eind doel |
Ook bij het meest spannende stuk van de trail, langs oa de Vernalfalls, werd er op me gelet. Het was haast net zoveel werken als omhoog lopen, maar wat een prachtige uitzichten heb ik bewonderd!
Waterval om de voeten te koelen
Waterval om het hoofd koel te krijgen
Tijdens de hele wandeling steeds beter zichtbaar; Half Dome
De soepelste van ons vieren op de langste (en engste) trap ooit
Na zo'n 7 uur lopen was er dan eindelijk de Valley. Met een bus die ons naar de vreetschuur / foodcourt bracht waarna we konden doorrijden naar Sierra mountain lodge. Om in deze relaxte bed en breakfast bij te komen van de inspannende dag. Én waar we ook ons eerste echte wild van de dag spotten: 2 wasberen.
En ja, bij dit verhaal horen foto's. Had ik al gezegd dat het best een vermoeiende dag was? Bij deze. De plaatjes zet ik er morgen wel op. Je mag het nu doen met een paar telefoonfoto's die Bart heeft gemaakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten